Octāviāna olīvam capit. olīvam in ōre pōnit. sentit salem multum.

olīvam comedens, ad Tiberium Octāviāna sē vertit. dīcit, “hae olīvae sunt optimae! unde olīvae vēniunt?”

Tiberius est excitātus. respondet, “ego ipse colligō olīvās! pater meus arborēs multās habet et saepe ad agrōs ambulō quod necesse est mihi arborem ascendere et olīvās dēcutere. servī olīvās colligunt et pater est laetus.”

Octāviāna Tiberiō grātiās agit et spectat Bellātōrem. Bellātor spectat ad Caecilium reclīnāntem. 

"ō Caecilī," inquit Bellātor. "virumne nōmine Marcum Cilnium Maecēnātem cognoscis?"

Octāviāna anxia est. dēbetne Caecilius scīre dē labōre Recentiōrum? estne Marcus amīcus Caeciliī? dīcitne saepe Marcō? Octāviāna spectat ad Bellātōrem. vultus Octāviānae "ō Bellātor," inquit "quid errās?"

sed Caecilius rīdet. "ō Bellātor," inquit, "multa intellegis! ita vērō cognoscō Marcum. amīcus māgnus meus est." 

Tiberius spectat ad Bellātōrem. oculī Tiberiī dīcunt, "ō Bellātor, quid errās? necesse est silentium habēre."

ambō Octāviāna Bellātorque sunt anxiī.

 quid Octāviāna agit?