Marcus ad arbōrem spectat. ad puerum clāmat.

“puer,” inquit Octāviāna, “est in viā! minimē! puer ad Pompeiōs currit!”

Marcus sē vertit. Marcus ad Octāviānam spectat. “quid,” inquit Marcus, “tū dīcis? puer nōn est in viā! Tiberius Pompeiīs habitat! tū dīcis rēs falsās!”

Octāviāna est anxia.

Bellātor sibi cōgitat, “necesse est mihi adiuvāre Octāviānam!”

 quōmodo Bellātor respondet?