Marcus ad arbōrem spectat. ad puerum clāmat.

“puer,” inquit Octāviāna, “est in agrō! minimē! puer ad montem currit!”

Marcus sē vertit. Marcus ad Octāviānam spectat. “quid,” inquit Marcus, “tū dīcis? puer nōn est in agrō! puer est in arbore! tū dīcis rēs falsās!”

Octāviāna est anxia.

Bellātor sibi cōgitat, “necesse est mihi adiuvāre Octāviānam!”

 quōmodo Bellātor respondet?