Gaius Plinius Caecilius Secundus, Epistulae 6.16
tier 3
Gaius Plinius Tacito suo salutatem dicit:
rogas de avunculo meo quod librum magnum scribis. gratias ago: nam video avunculum meum, si celebretur a te, immortalem gloriam habere. quamquam ipse libros multos scripsit, necesse est mihi narrare tibi de actis eius et morte.
erat Miseni classemque regebat. Plinius erat praefectus classis. Nonum Kal. Septembres, hora septima, mater mea Plinio indicat nubem mirabilem apparere. poscit soleas et ascendit locum ex quo poterat spectare miraculum. nescivit ex quo monte nubes surgeret sed avunculus meus putavit Vesuvium fuisse. nubes habuit formam similem arborem pinum quod fumus ex monte surgit.
iubet navem parari et rogat me si venire vellem; respondi studere me malle, et forte avunculus ipse dederat quod scriberem.
exiit villa, accipit epistulam Rectinae, uxori Tasci. erat territa a periculo; nam villa eius subiacebat prope montem, nec ulla nisi navibus fuga. orabat ut Plinius eos servaret. Ille (avunculus meus) vertit consilium et quod inceperat studioso animo, obit maximo! deducit quadriremes; ipse ascendit, laturus auxilium non modo Rectinae sed multis hominibus! festinat illuc unde alii fugiunt! tenet cursum rectum in periculo sine metu! dictat et enotat omnes figuras quas oculis observat.
iam navibus cinis incidebat, calidor et densior, quo propius accederent; iam pumices etiam lapidesque incidebant, nigri et fracti igne. subito litus obstructum est a ruinā montis. Plinius haesitat paulisper an retro navigaret; mox gubernator dicit, “necesse est nobis retro navigare!” avunculus meus respondet, “fortuna fortes iuvat: pete Pomponianum!” suus amicus, Pomponianus, erat Stabiis et quamquam nondum in periculo erat, tamen montem vidit et fugere voluit. Pomponianus bona in nave posuit sed fugere non poterat. necesse erat vento contrario residere.
avunculus meus advenit et trepidantem amicum salutavit, consolatur, et hortatur. Plinius timorem amici lenire temptavit et iubet ferri in balineum. postea recumbit et cenat, aut hilaris aut (quod est aeque magnum) similis hilari.
interea e Vesuvio monte, in pluribus locis, latissimae flammae altaque incendia lucebant, fulgor et claritas flammarum tenebris noctis excitabatur. tum in cubiculum iit et dormiebat. (propter amplitudinem corporis, avunculus meus sterit.) mox tamen area prope cubiculum cinerem multum habuit et necesse est Plinio exire. revenit ad Pomponianum ceteresque qui pervigilaverant.
inter se consulunt, utrum intra villa maneant an ad litus ambulent. erat periculosum quod tremores villam nutabant sed lapides ex caelo cadebant. apud Plinium ratio rationem vicit, sed apud amicos timorem timor vicit. pulvinum cepit, in capite ligavit et e villa exiit. pulvinum fuit scutum contra lapides ex caelo cadentes.
in litus ambulant sed non iam navigare poterat. ibi Plinius in linteo recumbit atque iterum frigidam aquam poposcit hausitque. deinde odor sulphuris amicos in fugam vertunt et flammae ex monte Plinium excitant. surgere temptat sed statim concidit. sed mox inhalare non iam poterat quod stomachus erat invalidus et angustus naturā. saepe aestuans erat.
avunculus meus in litore prope Stabias periit. post tres dies, homines corpus suum invenerunt. habitus corporis similior dormienti quam mortuo.
Tier 4
C. PLINIUS TACITO SUO S.
petis ut tibi avunculi mei exitum scribam, quo verius tradere posteris possis. gratias ago; nam video morti eius si celebretur a te immortalem gloriam esse propositam.
quamvis enim pulcherrimarum clade terrarum, ut populi ut urbes memorabili casu, quasi semper victurus occiderit, quamvis ipse plurima opera et mansura condiderit, multum tamen perpetuitati eius scriptorum tuorum aeternitas addet.
equidem beatos puto, quibus deorum munere datum est aut facere scribenda aut scribere legenda, beatissimos vero quibus utrumque. Horum in numero avunculus meus et suis libris et tuis erit. Quo libentius suscipio, deposco etiam quod iniungis.
erat Miseni classemque imperio praesens regebat. Nonum Kal. Septembres hora fere septima mater mea indicat ei apparere nubem inusitata et magnitudine et specie.
usus ille sole, mox frigida, gustaverat iacens studebat-que; poscit soleas, ascendit locum ex quo maxime miraculum illud conspici poterat. nubes — incertum procul intuentibus ex quo monte; Vesuvium fuisse postea cognitum est — oriebatur, cuius similitudinem et formam non alia magis arbor quam pinus expresserit.
nam longissimo velut trunco elata in altum quibusdam ramis diffundebatur, credo quia recenti spiritu evecta, dein senescente eo destituta aut etiam pondere suo victa in latitudinem vanescebat, candida interdum, interdum sordida et maculosa prout terram cineremve sustulerat.
magnum propius-que noscendum ut eruditissimo viro visum. iubet liburnicam aptari; mihi si venire una vellem facit copiam; respondi studere me malle, et forte ipse quod scriberem dederat.
egrediebatur domo; accipit codicillos Rectinae Tasci imminenti periculo exterritae — nam villa eius subiacebat, nec ulla nisi navibus fuga: ut se tanto discrimini eriperet orabat.
vertit ille consilium et quod studioso animo incohaverat obit maximo. deducit quadriremes, ascendit ipse non Rectinae modo sed multis — erat enim frequens amoenitas orae — laturus auxilium.
properat illuc unde alii fugiunt, rectum-que cursum recta gubernacula in periculum tenet adeo solutus metu, ut omnes illius mali motus omnes figuras ut deprenderat oculis dictaret enotaret-que.
iam navibus cinis incidebat, quo propius accederent, calidior et densior; iam pumices etiam nigri-que et ambusti et fracti igne lapides; iam vadum subitum ruina-que montis litora obstantia. cunctatus paulum an retro flecteret, mox gubernatori ut ita faceret monenti ‘Fortes’ inquit ‘fortuna iuvat: Pomponianum pete.’
Stabiis erat diremptus sinu medio — nam sensim circumactis curvatis-que litoribus mare infunditur; ibi quamquam nondum periculo appropinquante, conspicuo tamen et cum cresceret proximo, sarcinas contulerat in naves, certus fugae si contrarius ventus resedisset. quo tunc avunculus meus secundissimo invectus, complectitur trepidantem consolatur hortatur, utque timorem eius sua securitate leniret, deferri in balineum iubet; lotus accubat cenat, aut hilaris aut — quod aeque magnum — similis hilari.
interim e Vesuvio monte pluribus locis latissimae flammae alta-que incendia relucebant, quorum fulgor et claritas tenebris noctis excitabatur. Ille agrestium trepidatione ignes relictos desertas-que villas per solitudinem ardere in remedium formidinis dictitabat. tum se quieti dedit et quievit verissimo quidem somno; nam meatus animae, qui illi propter amplitudinem corporis gravior et sonantior erat, ab iis qui limini obversabantur audiebatur.
sed area ex qua diaeta adibatur ita iam cinere mixtis-que pumicibus oppleta surrexerat, ut si longior in cubiculo mora, exitus negaretur. Excitatus procedit, seque Pomponiano ceterisque qui pervigilaverant reddit.
in commune consultant, intra tecta subsistant an in aperto vagentur. nam crebris vastisqque tremoribus tecta nutabant, et quasi emota sedibus suis nunc huc nunc illuc abire aut referri videbantur.
sub dio rursus quamquam levium exesorum-que pumicum casus metuebatur, quod tamen periculorum collatio elegit; et apud illum quidem ratio rationem, apud alios timorem timor vicit. Cervicalia capitibus imposita linteis constringunt; id munimentum adversus incidentia fuit.
iam dies alibi, illic nox omnibus noctibus nigrior densiorque; quam tamen faces multae variaqque lumina solvebant. placuit egredi in litus, et ex proximo adspicere, ecquid iam mare admitteret; quod adhuc vastum et adversum permanebat.
ibi super abiectum linteum recubans semel atque iterum frigidam aquam poposcit hausitque. deinde flammae flammarumque praenuntius odor sulpuris alios in fugam vertunt, excitant illum.
innitens servolis duobus assurrexit et statim concidit, ut ego colligo, crassiore caligine spiritu obstructo, clauso-que stomacho qui illi natura invalidus et angustus et frequenter aestuans erat.
ubi dies redditus — is ab eo quem novissime viderat tertius, corpus inventum integrum illaesum opertum-que ut fuerat indutus: habitus corporis quiescenti quam defuncto similior.
interim Miseni ego et mater — sed nihil ad historiam, nec tu aliud quam de exitu eius scire voluisti. finem ergo faciam.
unum adiciam, omnia me quibus interfueram quaeque statim, cum maxime vera memorantur, audieram, persecutum. tu potissima excerpes; aliud est enim epistulam aliud historiam, aliud amico aliud omnibus scribere. vale.