P. Vergilius Maro, Aeneid 6.450-476

 

Tier 2

inter quas umbras Phoenissa Dido, recens a vulnere, errabat in magna silva; quam ut primum Troius heros prope Didonem stetit et agnovit eam in umbris, qualem primo mense vir qui aut videt aut putat vidisse lunam surgere per nubila, Aeneas demisit lacrimas et fatus est dulci amore:

 

"infelix Dido, ergo mihi nuntius venerat et dixit te cepisse ferrum et te interfecisse, estne verum? heu ego fui causa funeris tibi? iuro per sidera, per superos et si aliqua fides sub tellure est, invitus, regina, de tuo litore discessi. sed iussa deorum me egerunt, quae nunc cogunt me ire per umbras et per noctem profundam.

 

nec poteram credere me ferre tibi tantum dolorem et me esse causam mortis quod a te discessi. desiste gradum et a meo aspectu noli discedere. a quo fugis? propter fatum, hoc est extremum tempus quod te adloquor."

 

talibus verbis Aeneas temptabat mulcere ardentem animum. lacrimae cadunt. illa (Dido) aversa oculos in solo fixos tenebat et non movetur sermone Aeneae sicut durum saxum aut scopulus montis.

 

tandem corripuit sese atque inimica refugit in silvam, ubi prior coniunx, Sychaeus, respondet illi curis et dat Didoni amorem. nec minus tristis est Aeneas percussus iniquo casu Didonis et sequitur Didonem lacrimis longe et miseratur eam euntem.