P. Vergilius Maro, Aeneid 2.588-620

 

Tier 2

dicēbam tālia verba et ferēbar furiātā mente. tum alma mater, Venus, appāruit mihi, nōn ante tam clāra oculīs meīs. mea mater refulsit per noctem in lūce pūrā. ostendit sē sicut solet ostendere sē aliīs deīs. prehendit meam manum, retinuit mē, addit haec verba:

 

‘filī, cur tū es tam iratus? quid furis? cur nōn amās immortālēs deōs? nōn prius aspiciēs ubī relīquerīs antiquum patrem, Anchīsēn, aut uxor Creūsa superet aut puer Ascanius superet? circum hōs omnēs, Graecī errant undique et, ob meam curam, flammae nōn ferunt eos nec inimīcus ēnsis haurit sanguinem eōrum.

 

‘dicō tibi, nōn invīsa vultus Helenae aut Paris culpātus est, sed inclēmentia dīvōrum. inclēmentia dīvōrum ēvertit hās opēs et dīsicit Trōiam ā culmine - nam ēripiam nūbem quae obscurat oculōs Graecōrum; nē timē aliqua iussa matris neu recūsā pārēre consiliīs.

 

‘hīc, ubi vidēs saxa abscissa saxīs et fūmum mixtum pulvere, Neptūnus verberat mūrōs et fundāmenta ēmōta tridentī magnō et ēruit totam urbem ā sedibus. hīc saevissima Iūnō prīma tenet Scaeās portās et armāta ferrō, furēns, vocat militēs ā nāvibus. iam, respice, Minerva īnsēdit summās arcēs, effulgēns nimbō et saeva capite Medusae.

 

‘ipse pater Iuppiter imbuit Graecōs animōs vīrēsque secundās; ipse incitat deōs contrā Dardana arma.

 

'fuge, fīlī, et impōne fīnem labōrī; nusquam aberō et ponam tē tūtum in līmine patriō.’