versi mei, omnes vos adeste,

foeda moecha putat me esse iocum, et non reddet tabulas meas mihi, si potestis credere.

nos sequamur eam et iubeamus eam reddere tabulas.

quae est illa puella?

illa puella quam vos videtis ambulare turpe, ridentem ut canis.

ite ad eam et iubete eam “moecha quae male olet, redde tabulas!”

moecha nihil curat? moecha est foeda et meretrix aut aliquid peius.

sed tamen hoc non satis est.

si non potest aliud, faciamus eam rubere ore duro sicut canis.

clamate voce maiore.

“moecha quae male olet, redde tabulas!”

sed si ea non reddet tabulas mihi, necesse est nobis rationem et modum mutare:

“bona puella, redde tabulas.”

hendecasyllabi, adeste quot estis omnes undique, quotquot omnes estis.

turpis moecha putat me esse iocum, et negat reddituram nostra pugillaria mihi, si potestis pati

persequamur eam et reflagitemus.

quae sit, quaeritis?

illa, quam videtis incedere turpe, ridentem mimice ac moleste ore catuli Gallicani.

circumsistite eam, et reflagitate, “putida moecha, redde codicillos, rede codicillos putida moecha!”

non facis assis? o lutum, lupanar, aut si potes esse quid perditius.

sed tamen hoc non putandum est satis.

quod si non aliud potest, exprimamus ruborem ferreo ore canis.

iterum conclamate altiore voce.

“putida moecha, redde codicillos, rede codicillos, putida moecha!”

sed proficimus nil, nihil movetur.

ratio modusque mutanda est vobis, siquid potestis proficere amplius:

“pudica et proba, redde codicillos.”