Egnatius semper subridet quia habet dentes candidos,

si res venit ad iudicem, cum orator excitat lacrimas,

ille subridet;

si est ignis funeris filio pio, cum mater luget filium solum,

ille subridet;

quidquid est, ubicumque est, quodcumque agit, Egnatius subridet:

Egnatius aeger est in hoc modo, ut puto, neque est elegans neque urbanus est.

ergo necesse est mihi te monere, bone Egnati.

si videri urbanus vis

quisquis sis populorum qui dentes suos puriter laverunt

tamen nollem te subridere usque ubicumque:

nam nulla res est ineptior inepto risu.

nunc es Hispanicus: in Hispania mos est hic

vir mingit deinde lavat dentes suos urina sua

itaque dentes tui candidi ostendit te bibere urinam.

Egnatius, quod habet candidos dentes,

usque quaque renidet.

si ventum est ad subsellium rei, cum orator excitat fletum,

ille renidet;

si lugetur ad rogum fili pii, cum orba mater flet unicum,

ille renidet;

quidquid est, ubicumque est, quodcumque agit, renidet:

habet hunc morbum, ut arbitror, neque elegantem neque urbanum.

quare te, bone Egnati, monendum est mihi.

si esses urbanus

aut Sabinus aut Tiburs aut pinguis Umber aut obesus Etrucus aut ater atque dentatus Lanuvius

aut Transpadanus, ut attingam meos quoque,

aut quilubet, qui dentes puriter lavit,

tamen nollem te renidere usque quaque:

nam nulla res est ineptior inepto risu.

nunc es Celtiber: in terra Celtiberia,

quod quisque minxit, mane solet sibi dentem atque gingivam russam hoc defricare,

ut iste vester dens quo est expolitior,

hoc praedicet te amplius bibisse loti.