(Episode 25.2.a Mission Assist HUD)

>domī Maecēnātis, 25 BCE<

laetus rēspōnsō vestrō, Octāviānus vōs dūcit in trīclīnium, et imperat vōbīs nē ā sē discēdātis. iterum, Vergilius stat in mediō trīclīniō; Octāviānus nunc eī persuadet ut carmen rēcitet. iterum, vidētis Maecēnātem in fīnibus conviviī, admīrantem admīrātōrēs suōs, et eīs urgēns nē umquam eōs ipsōs mūtent.

sed Vergilius nōn rēcitat carmen aliēnum de Salviā nymphā. in illō locō, Maecēnāte eī nē dubitet persuadente, audītis eum dīcere:

at nōn infēlix animī Phoenissa, neque umquam
soluitur in somnōs oculīsue aut pectore noctem
accipit: ingeminant cūrae rursusque resurgēns
saeuit amor magnōque īrarum fluctuat aestū.

audītis, dextrā retrōque, sonum lacrimantis mollem, quasī urgentem vōbīs nē spectētis utque eōdem tempore quoque spectētis. in fīnibus turbae estis, ergō probābiliter vōs sōlī potestis audīre hunc sonum, et illud factum persuadet nē dubitētis, sed ut inveniātis orīginem lacrimārum. vōs vertitis ut spectētis, et conspicitis puellam sēdēntem in lēctō, cēlāns vultum manibus et umerōs suōs movēns singultātibus.

puella lacrimāns vultum tollit ē manibus et vidētis Salviam esse.

ēvānēscit.

turba plaudit, Vergiliusque videtur perfēcisse rēcitātiōnem hāc nocte. amīcīs suīs imperat nē īrātī sint, sed dīcit sē fessum. Octāviānus rēvenit ad vōs, dīrigēns vōs ad Vergilium, et urgēns vōbīs ut cum eō eātis.

“Publī," inquit "certē hī iuvenēs plēnī interrogātiōnum sunt--scīvērunt Cleopātram! scīsne hoc? iuvenēs amīcī meī, certē habētis aliquid rogāre. imperō vōbīs nē mē fallātis!” vōbīs comiter rīdet.

Vergilius spectat inter prīncipem et vōs, subridēns, et dīcit, “quaesō, rogāte! prīnceps vōbīs rogat ut rogētis!”

agendum: Vergilium rogāte aliquid quod eī Octāviānōque persuadeat nē vōs stultōs aestimāre.