dicēbam tālia verba et ferēbar furiātā mente. tum alma mater, Venus, appāruit mihi, nōn ante tam clāra oculīs meīs. mea mater refulsit per noctem in lūce pūrā. ostendit sē sicut solet ostendere sē aliīs deīs. prehendit meam manum, retinuit mē, addit haec verba:

‘filī, cur tū es tam iratus? quid furis? cur nōn amās immortālēs deōs? nōn prius aspiciēs ubī relīquerīs antiquum patrem, Anchīsēn, aut uxor Creūsa superet aut puer Ascanius superet? circum hōs omnēs, Graecī errant undique et, ob meam curam, flammae nōn ferunt eos nec inimīcus ēnsis haurit sanguinem eōrum.

‘dicō tibi, nōn invīsa vultus Helenae aut Paris culpātus est, sed inclēmentia dīvōrum. inclēmentia dīvōrum ēvertit hās opēs et dīsicit Trōiam ā culmine - nam ēripiam nūbem quae obscurat oculōs Graecōrum; nē timē aliqua iussa matris neu recūsā pārēre consiliīs.

‘hīc, ubi vidēs saxa abscissa saxīs et fūmum mixtum pulvere, Neptūnus verberat mūrōs et fundāmenta ēmōta tridentī magnō et ēruit totam urbem ā sedibus. hīc saevissima Iūnō prīma tenet Scaeās portās et armāta ferrō, furēns, vocat militēs ā nāvibus. iam, respice, Minerva īnsēdit summās arcēs, effulgēns nimbō et saeva capite Medusae.

‘ipse pater Iuppiter imbuit Graecōs animōs vīrēsque secundās; ipse incitat deōs contrā Dardana arma.

'fuge, fīlī, et impōne fīnem labōrī; nusquam aberō et ponam tē tūtum in līmine patriō.’

iactābam tālia (verba) et furiātā mente ferēbar, cum alma parēns obtulit sē videndam mihi, nōn ante tam clāra oculīs, et refulsit per noctem in lūce pūrā, cōnfessa (sē esse) deam et quālis et quanta solet vidērī caelicolīs. continuit dextrā prehēnsum (mē) et addit haec verba īnsuper roseō ōre:

‘nāte, quis tantus dolor excitat īrās indomitās? quid furis? aut quōnam cūra nostrī recessit tibi? nōn prius aspiciēs ubī relīquerīs parentem, Anchīsēn, fessum aetāte, coniunx Creūsa et puer Ascanius superet? quōs circum omnēs aciēs Grāiae errant undique et, nī mea cūra resistat, iam flammae tulerint et inimīcus ēnsis hauserit (sanguinem eōrum).

‘tibi nōn invīsa faciēs Lacaenae Tyndaridis aut Paris culpātus est, sed inclēmentia dīvōrum, ēvertit hās opēs et sternit Trōiam ā culmine. aspice - namque ēripiam nūbem omnem, quae nunc, obducta tuentī, habetat vīsūs mortālēs tibi et ūmida cāligat circum tē; tū nē timē qua iussa parentis neu recūsā pārēre praeceptīs -

‘hīc, ubi vidēs disiectās mōlēs et saxa āvulsa saxīs, et fūmum undantem mixtō pulvere, Neptūnus quatit mūrōs et fundāmenta ēmōta tridentī magnō et ēruit totam urbem ā sedibus. hīc saevissima Iūnō prīma tenet Scaeās portās et accīncta ferrō, furēns, vocat agmen ā nāvibus. iam, respice, Trītōnia Pallas īnsēdit summās arcēs, effulgēns nimbō et saeva Gorgone.

‘ipse pater sufficit Danaīs animōs vīrēsque secundās; ipse suscitat deōs in Dardana arma.

ēripe, nāte, fugam et impōne fīnem labōrī; nusquam aberō et sistam tē tūtum līmine patriō.’