his dictis, soror Anna animum Didonis flammavit amore spemque dubiae menti solvitque pudorem. primum templa adeunt pacemque per aras quaerunt. oves lectas sacrificant Cereri Phoeboque patrique Baccho et Iunoni ante omnes. Dido pulcherrima ipsa, pateram dextra tenens, vinum in capite bovis fundit et inspiciens viscera spirantia consulit.

heu, mentes ignarae vatum! quid vota, quid templa iuvant aliquem furentem amore? flamma molles medullas consumit et vulnus tacitum sub pectore vivit. infelix Dido ardet et in tota urbe furens errat, qualis, sagitta coniecta, cerva incauta quam pastor inter nemora Cretaea procul transfixit et nescius punctum ferrum reliquit. illa per silvas Cretaeas fuga errat; sagitta letalis lateri haeret.

nunc Aenean secum per media moenia ducit Sidoniasque opes ostendit urbemque paratam, incipit loqui et in media voce resistit; nunc, die occidente, eadem convivia quaerit, demens Troianos labores iterum poscit, iterum verba Aeneae pendet.

postea ubi omnes digressi sunt, luna obscura premit et sidera cadentia somnos persuadent, sola regina domo vacua dolet et stratis relictis incumbit. illum absentem auditque videtque aut Ascanium gremio detinet secum volvens patris imaginem—si possit infandum amorem fallere! coeptae turres non surgunt, iuvenes arma non exercent nec portus nec moenia parant. opera interrupta, muri et machina pendent imperfecti.